Projekt wielofunkcyjnego obiektu na wyspie w Rogoźniku powstał na podstawie istniejącego obiektu powstałego w latach 70-tych XX w. i stanowi przykład swoistej transplantologii w architekturze. Odtworzone kształty, atmosfera i idee z obecnego, zdewastowanego budynku, zostają powtórzone w nowej architekturze. Dzięki temu zabiegowi, trwałość obiektów, nie tylko fizyczna, może się wydłużyć.
Nowo projektowana przestrzeń daje możliwość do kontaktu człowieka z naturą. Gęsta roślinność ukrywa obiekt, daje możliwość wyciszenia. Kompleks składa się w dwukondygnacyjnego układu pomieszczeń. Niższy poziom jest częściowo „zatopiony” w terenie, natomiast wyższy składa się z trzech przeszklonych brył. W jednej z nich została odtworzona idea letniej kawiarenki.
Rozmieszczenie elementów konstrukcyjnych w szklanych kostkach wynika z obrysu ścian oryginalnego obiektu. Projekt próbuje ukazać problem niszczenia i wyburzania cennych obiektów architektonicznych w Polsce. Jest to próba wskazania możliwej drogi w ratowaniu tego typu miejsc.
